[In gesprek] Interview met Lizo Koppejan

"Het is geen kwestie van winnen of verliezen: we moeten het samen doen."

Lizo is een rasechte Zeeuw. Geboren in Sint-Annaland op Tholen, verhuist het gezin Koppejan naar Vlissingen als Lizo zeven jaar is. Voor het werk van zijn vader, die schooldirecteur is. "Als zevenjarig jongetje zie je Vlissingen toch wel als de grote stad. Dat was wel heel anders, maar ik heb daar hele mooie jaren gehad."

Ondertussen is hij getrouwd, heeft hij vier kinderen, is opa van twee kleinzonen en woont hij met het gezin in Goes. Lizo is, net als zijn vader, directeur van twee basisscholen in Goes en Axel. "Vroeger zei ik altijd dat ik nooit het onderwijs in zou gaan, maar ik ben toch in de voetsporen van mijn vader getreden."

Naast het onderwijs, zit politiek ook geworteld in de familie Koppejan. "Mijn vader was destijds raadslid voor de RPCU in Vlissingen. Ik weet nog goed dat ik op de tribune zat toen het over steun aan het betaald voetbal in Vlissingen ging." Desondanks kwam het politieke zaadje pas laat tot bloei. "Ik heb wel al wat werk gedaan voor de ChristenUnie in de gemeenteraad in Goes, maar het werd pas echt serieus toen ik gevraagd werd om op de verkiezingslijst voor Provinciale Staten Het algemeen bestuur van de Provincie. te gaan staan."

Naast een warm hart voor het onderwijs, politiek en onze provincie is Lizo fanatiek sporter. "Ik ben een fervent sporter, de laatste tien jaar is het voornamelijk hardlopen. Ik heb nu vijf keer de kustmarathon gelopen en dat is echt het mooiste evenement van Zeeland. Dat komt door de route, maar eigenlijk vooral door de saamhorigheid. Het is iets van de Zeeuwen. Dat je er met z’n allen voor traint, daar kan ik echt van genieten."

Voor Lizo is er maar een partij die bij hem past en dat is de ChristenUnie. "Het DNA van de partij past helemaal bij mij. Het positief-christelijke, het mogen zijn wie je bent, saamhorigheid en het opkomen voor mensen die het minder hebben, zijn voor mij belangrijke waarden. Ik heb een passie voor vluchtelingen. Als jij moet vluchten voor oorlog of omdat je christen of homo bent, ben je hier welkom en vangen we je op."

Hij ziet maatschappelijke problemen terug in zijn werk als directeur van twee basisscholen. "Een school is de thermometer van de maatschappij. Je ziet bijvoorbeeld dat er kinderen zijn die opgroeien in armoede. Die hebben het echt moeilijk en dat mogen we nooit accepteren. Dat is ook de reden waarom ik Statenlid ben. Ik wil opkomen voor de mensen die het minder hebben."

Zijn wens voor Zeeland is dan ook dat het hier voor iedereen goed is. "Ik wil dat Zeeland zo’n mooie, ruime en rustige provincie blijft als het nu is, maar het moet voor iederéén goed zijn om hier te wonen, ongeacht wie je bent, wat je bent en waar je vandaan komt."

De Provinciale Statenverkiezingen zijn net achter de rug. Voor Lizo bijzonder om mee te maken. "We hebben heel fanatiek geprobeerd om zo zichtbaar mogelijk te zijn. De peilingen waarschuwden ons dat we er niet rooskleuring uit zouden komen en de uitslag was dan ook geen verrassing. Je merkt een grote ontevredenheid richting de landelijke regering. Mensen zeiden tegen mij 'jullie partij zit in de regering en hebben ervoor gezorgd dat… de boeren, de vissers en de maatschappij...'. Je wordt daarop afgerekend en ik begrijp dat wel, maar ik vind het niet helemaal terecht."

De ChristenUnie gaat van twee zetels in de Staten naar één. "De tweede zetel is nipt aan onze neus voorbijgegaan en dat was een flinke teleurstelling. Maar alleen kan ik ook ons geluid laten horen. Ik ben teleurgesteld, maar vol goede moed."

Het geluid dat Lizo wil laten horen, is ook een geluid tegen de verharding. "Er is veel polarisatie in de maatschappij en politiek. We moeten echt aan de slag om de verdraagzaamheid terug te brengen. Het moet weer acceptabel worden dat je over dingen anders denkt dan een ander zonder het gelijk een harde toon te geven. Het is geen kwestie van winnen of verliezen. We moeten het samen doen."

Beeld: Fotografie Liesanne de Carpentier